Vooreerst dienden we eerst kennis te maken met de jonge formatie Dirty Sweet
Van bij de start in 2003 vond Dirty Sweet een solide fanbasis onder rockliefhebbers. Hun succes is deels te wijten aan de rijke achtergrond van de groepsleden. Gitarist Mark Murino en drummer Chris Mendez-Vanacore speelden bij de indie rockband Jejune. Bassist Shaun Cornell maakte naam bij roots rockband Convoy en gitarist Nathan Beale kwam van Moods for Moderns. In lead zanger Ryan Koontz vond de groep de uitgelezen frontman met een unieke vocale stijl en onwaarschijnlijke naturel op het podium.
Hun debuutalbum ‘…Of Monarchs and Beggars’ bewijst dat er nog hoop is voor rock ‘n’ roll. Dirty Sweet omarmt de ruwe, krachtig stuwende stijl uit de gouden rocktijd. Denk aan Led Zeppelin en The Black Crowes.  In het begin had ik echter het idee dat we zaten te luisteren naar wat easy listening 70ies rock doch naarmate het optreden vorderde hoorde ik een aantal leuke en opzwepende dingen zoals ‘Beautiful’ en ‘Raise Your Hand’, wat traag op gang kwam eindigde in een stevige portie rock ‘ roll waar ik me best in kon vinden. De rest van het publiek trouwens ook doch een bisser zat er , ondanks het aandringen, niet in.

Andere koek kregen we geserveerd van de “Master of 12 string guitar”,  Björn Berge.
Berge heeft een stem die klinkt als gravel en zingt alsof de duivel zelf hem op de hielen zit. Hij is één van Noorwegens meest gerespecteerde muzikanten. Deze onvermoeibare, uitzonderlijke gitarist zet bluesrock onder hoogspanning, met niets meer dan zijn gitaar en zijn rechter voet. Zijn muziek klinkt door en door modern en urban. Begin 2008 verscheen zijn nieuwe album ‘Live In Europe’ waarvan het merendeel werd opgenomen tijdens een concert in de AB in Brussel.
Op het podium is Berge meedogenloos. Hij speelt alsof hij vijftig paar armen heeft en wordt gedreven door een onverzadigbare muzikale nieuwsgierigheid en honger. Björn Berge heeft rebellie en onrust in zijn bloed. Hij is rauw, hard, soms bedreigend duister en altijd geweldig in your face. Hij verstaat de kunst om een perfecte interactie op te bouwen met zijn publiek. Weinig rustpunten in zijn optredens, die altijd tegen 100km/uur van start gaan. Zijn gitaarspel grenst bijna aan de perfectie en hij beheerst als geen ander het fingerpicken en de slide.
Fysisch heeft hij een metamorfose ondergaan, enkele kilo’s zwaarder en lang haar tot op de schouders. Aan techniek heeft hij echter niet ingeboet, getuige nummers als ‘Going Down Easy’, ‘Bring It On Home’, zijn met humor en gitaartrucs doorspekte versie van “13 Question Method’ of de stevige afsluiter ‘Stringmachine’. Onmogelijk om de man te laten gaan zonder één enkele “encore” en we werden dan ook op onze wenken bediend met zijn onvermijdelijk ‘Ace Of Spades’ waarin regelmatig stukken uit ‘Duelling Banjo’ in werden gemixt. Voorwaar een schitterend optreden.
Het was daar ongelooflijk warm in Gent en een kouwe pils op tijd en stond deed wonderen. Dorst gelest en klaar voor afsluiter van de avond: Popa Chubby.

Bluesman Ted Horowitz liet de Handelsbeurs in 2006 al daveren onder onversneden bluesrock. Eind 2007 verscheen Chubby’s jongste plaat ‘Deliveries After Dark’. De brandende gitaren, de donderende stem, de soul, de power; dit is wat Popa zelf ‘New York City Blues’ noemt: “It’s raw, urban, no bullshit type of music. Something real, down to earth, honest and true that goes for your soul.”
 Chubby is de imposante verpersoonlijking van een nieuw type Amerikaanse muziek die aan de roots van de blues een eigentijdse New Yorkse stadsgeest geeft. Deze kolossale en ontzagwekkende blues slaat een brug tussen verleden en heden. Welcome to Chubbyland…
God mag weten dat ik een grote fan ben van deze kolos, ik denk dat er geen enkele cd ontbreekt in mijn collectie. Jammer genoeg heeft de man mij live nog nooit echt kunnen bekoren. Ik hoopte dan ook stiekem dat hij het deze keer wel zou doen, maar dat was maar valse hoop.
4 monitors en 2 Fender-versterkers voor Popa alleen, dan weet je het wel. Zwetend als een rund zette Popa zijn eerste stappen op de bühne. De eerste akkoorden werd aangeslagen en mijn trommelvliezen sprongen er bijna uit. Jezus! Wat stond dat luid man. Enfin voor het goede doel wilden we wel wat verdragen. Hoewel de mand cd’s produceert aan de lopende band, weet hij live blijkbar niet wat hij aan de man moet brengen met uitzondering van zijn obligate Hendrix covers. Voor iemand die houdt van rauwe onversneden bluesrock, die was wel aan het goede adres. Ik ben na een tijd de zaal uitgelopen voor ik helemaal doof werd en heb mezelf beloofd mij enkel te houden bij de cd’s van de man, die toch wel van uitzonderlijke kwaliteit zijn, wat het live ook moge klinken.